Polityka, która niszczy i dzieli

 

 

 

Był koniec XX wieku. Siedzieliśmy na ławce wygrzewając się na słońcu i rozmawialiśmy o polityce. Koleżanka przyznała się, że głosowała na SLD i starała się uargumentować swój wybór. Kolega skwitował, że SLD to „komuchy”, a on głosował na AWS bo uważa, że tylko ta partia może sprawdzić się u sterów rządu. Drugi kolega wtrącił, że AWS to „partia kościółkowa”, a on jest za zdecydowanym rozdziałem kościoła od państwa. Trzeci dodał, że tylko PSL – bo to partia wyważona i racjonalna. Wtedy od czwartego kolegi usłyszał, że PSL jest jak arbuz – zielony na zewnątrz, ale czerwony w środku, a głosować należy tylko na UPR, bo to ma największy sens gospodarczy. A wtedy znów padło, że Korwin zły, bo to teoretyk oderwany od rzeczywistości i najlepszą przyszłość dla Polski gwarantuje tylko Unia Wolności.

I jak to młodzi ludzie tak sobie rozmawialiśmy – czasami mocno się emocjonując, a nawet nie szczędząc sobie złośliwości. Później wróciliśmy na wykłady, popołudniem poszliśmy do pobliskiego pubu na piwo, a wieczorem na imprezę, którą ktoś organizował w akademiku. Różniły nas poglądy, ale przyjaźniliśmy się i szanowaliśmy. Potrafiliśmy rozmawiać wierząc, że jest sens i nawet jeśli nie da się kogoś przekonać, to chociaż można zasiać w nim ziarno refleksji, które zakiełkuje i sprawi, że nasz rozmówca spojrzy na świat z innej perspektywy.
Wiedzieliśmy też, że bez względu na odmienne poglądy polityczne, mnóstwo innych rzeczy nas łączy. Czytaliśmy podobne książki, kochaliśmy te same filmy, część z nas słuchała takiej samej muzyki. Mieliśmy zbliżone marzenia i w gruncie rzeczy dość spójną i tożsamą wizję świata. Świata przyjaznego dla wszystkich, dającego poczucie bezpieczeństwa i wypełnionego szacunkiem do drugiego człowieka. Nawet jeśli deklarowało się do kogoś pogardę to jednak z dystansem i w nieco żartobliwy sposób. Bo za każdym szyldem partyjnym krył się człowiek i w każdej partii politycznej byli Polacy – nawet jeśli z odmienną wizją Polski.

Dziś retoryka się zmieniła. Z łatwością przeszliśmy od „twoje poglądy polityczne są idiotyczne” – do „jesteś idiotą”. Dziś moi koledzy i koleżanki zrywają długoletnie przyjaźnie, przestają się do siebie odzywać, wyrzucają się wzajemnie ze znajomych na Facebooku. Kwestia poglądów politycznych nie ma już nic wspólnego ze światopoglądem – to papierek lakmusowy pozwalający rozpoznać wroga. I to takiego wroga, którego najlepiej zniszczyć, albo chociaż się od niego całkowicie odseparować.

Tęsknię za rzeczywistością sprzed 20 lat. Za czasami, w których o polityce można było rozmawiać bez obawy przed stygmatyzacją, agresją, utratą przyjaciół czy znajomych. Tęsknię za czasami, w których wydawało mi się, że rozmowa z każdym człowiekiem na głęboki sens, a dyskusja nie służy temu by kogoś zdominować, ośmieszyć i pokazać swoją wyższość, ale popatrzeć na świat oczami drugiego człowieka i być może dzięki temu trochę więcej się o tym świecie dowiedzieć.

Kamil Staniszek