Stefan Kisielewski w swoich „Dziennikach” napisał o wyglądzie Piaseczna jedno zdanie, które na szczęście nie jest łatwo znaleźć w tym obszernym tomie, a i zapewne nie z jego powodu został patronem przebudowywanego właśnie skweru przed Urzędem Miasta. Tak właśnie – miasta, które swoją ponad półtysięcletnią historię dumnie przypomina, na lichym murku, wszystkim wracającym z Warszawy mieszkańcom. Dziś nie będzie jednak ani o lichym murku, ani o Kisielu. Rzecz będzie o chodniku.

Czym jest chodnik każdy wprawdzie wie, ja jednak, oprócz czysto użytkowej strony dostrzegam w nim zawsze architektoniczny wyznacznik miejskości. W miastach chodnik jest bezsprzecznie nieodłącznym elementem krajobrazu, a nieutwardzone dukty piesze praktycznie nie występują. Owszem i na wsiach coraz częściej widać wybrukowane pobocza dróg, które świadczą o aspiracjach i statusie mieszkańców, zwykle jednak taki chodnik jest tylko po jednej stronie jezdni, drugą ozdabia już tylko rów melioracyjny, bo tak jest praktyczniej. Dlaczego od 1429 roku z tej praktyki korzystają włodarze naszego miasta (!), jakoś do końca nie jestem w stanie zrozumieć, zwłaszcza że sytuacja dotyczy bardzo reprezentacyjnych i całkiem blisko Ratusza położonych ulic.
Można nawet podejrzewać, że miejscy planiści starają się bardzo by przyjezdni nie czuli się zanadto przytłoczeni metropolitalnym charakterem Piaseczna i zapewne dlatego zarówno ulica nomen omen Stołeczna i Sienkiewicza – wjazd do miasta od strony południowo-zachodniej, jak i Dworcowa – wizytówka dla podróżujących pociągiem oraz ulica 17 Stycznia, która wita całą południowo-wschodnią Polskę, a przy tym sporą rzeszę uczniów Liceum na Chyliczkowskiej… nie mają chodnika.
To znaczy, przepraszam, mają coś na kształt chodnika po jednej stronie jezdni, a w deszczowe dni, coś na kształt spławnej rzeki, po jej drugiej stronie, jednak powiedzenie o tych ulicach, że mają miejski charakter i szyk nie jest nawet zabawne. Ulica 17 stycznia, czyli główny wjazd do Piaseczna od strony Góry Kalwarii jest tego klasycznym przykładem. Chodnik, jeśli nawet jest, to tak dziurawy, że wieczorem lepiej byłoby chodzić jezdnią, co z kolei nie jest bezpieczne, bo drzewa pozarastały latarnie. Po deszczu kałuże-mutanty stają się pułapkami dla pasażerów czekających na autobus – przystanek bowiem zlokalizowany jest pomiędzy jedną z nich, a ogrodzeniem uniemożliwiającym ucieczkę przed fontannami wody wzbudzanymi przez przejeżdżające samochody. Zimą, po drugiej stronie jezdni – tej z niedziałającym odwodnieniem, ale z przystankiem, na którym wysiada młodzież dojeżdżająca do piaseczyńskich szkół – trudno się przebić przez zwały śniegu zalegającego na poboczu – chodnika nikt nie odśnieża… bo go nie ma.

Oczywiście już słyszę ten tryumfalny okrzyk usprawiedliwienia, że większość ulic, które wymieniłem to drogi wojewódzkie i Urząd Miasta nic nie może. Zapytam więc tylko, czy mieszkający przy nich ludzie nie płacą przypadkiem podatków gminie, a nie województwu? Czy są mieszkańcami drugiej kategorii albo mieli pecha bo droga, przy której zamieszkali przestała być widoczna z Ratusza ponieważ nadano jej wojewódzki numerek? Rozumiem, że dla Burmistrza są to mieszkańcy województwa, nie gminy? Bo że nie są mieszkańcami miasta, mogą się przekonać codziennie.
Ulicą 17 Stycznia, po piasku, błocie i śniegu, codziennie brną licealiści. Za rondem jest już lepiej: jest chodnik… zaczyna się miasto.

Andrzej Czajkowski