PIASECZNO Grupa uchodźców z Czeczeni i Tadżykistanu miała dziś okazję podziwiać dolinę rzeki Jeziorki podczas spływu kajakowego, który zorganizowano specjalnie dla nich. – Chcemy by dzieci i ich matki nie przebywały w ośrodkach dla uchodźców, ale poznawały nasz kraj – mówi Mariana Hulia, która od 15 lat pomaga Czeczenom

Kajakowa wyprawa rozpoczęła się dziś przed południem w Zalesiu Dolnym, skończyła kilka godzin później w Chylicach-Pólku.
– Dla tych dzieci to była niesamowita wyprawa – mówi dziennikarz Michał Olszański. – Poza pięknymi widokami atrakcją był też wysiłek towarzyszący wiosłowaniu oraz szczypta adrenaliny.
– Zobaczyli kawałek Polski, która jest bardzo bliska ich ośrodków – dodaje Marina Hulia. – To są dzieci z białoruskiego dworca w Brześciu. Są to rodziny, które miesiącami mieszkały na dworcu próbując przedostać się do Polski przejściem w Terespolu. Teraz są w różnych ośrodkach, niektórym z nich udało się wynająć mieszkania – co nie jest łatwe, bo Polacy nie chcą wynajmować lokalu matce z pięciorga dziećmi.
Uczestnicy spływu na co dzień przebywają w Lininie, Dębaku, niektórzy w domach samotnej matki.
– Dziś jesteśmy razem, jesteśmy jedną wielką rodziną – mówi Marina Hulia.

Dlaczego pomaga uchodźcom?
– Pomagam bo mogą – odpowiada. – Znam język czeczeński, znam ich kulturę, byłam kilkakrotnie w Czeczenii, recytuję koran, co też jest dla nich bardzo ważne. Zaczęło się wszystko od Hedy – przyjechała do Polski kilkanaście lat temu, zaprzyjaźniliśmy się i dziś jesteśmy jak siostry. Cały czas staramy się zorganizować dla nich jakieś atrakcje. Dziś jesteśmy tu dzięki Michałowi Olszańskiemu, który pomógł nam zorganizować ten spływ. Do pomocy włącza się bardzo wiele osób.
Niektórzy z uczestników spływu przyjechali do Polski z powodu prześladowań religijnych.
– Zamira jest z Tadżikistanu, jej rodzina to bardzo pobożni muzułmanie – mówi Marina Hulia. – U nich mężczyzna nie może nosić brody, kobieta nie może chodzić w hidżabie. Chcąc być sobą zostali zmuszeni do wyjazdu. Wszyscy ci, którzy dziś są tu z nami chcą wrócić do siebie, ale na razie nie mogą.
Marina współpracuje z wieloma osobami, między innymi z przyjaciółmi z Klubu Inteligencji Katolickiej, którzy angażują się w pomoc uchodźcom.

– W Krakowie mieszkali u polskich rodzin – dodaje nasza rozmówczyni. – Tak się zaprzyjaźnili, że teraz nawet te rodziny odwiedzają ich w ośrodkach dla uchodźców. Jesteśmy także zapraszani do szkół. Wtedy najpierw ja prowadzę zajęcia dla dzieci i nauczycieli. Opowiadam o tych dzieciach i ich matkach, pokazuje swoje zdjęcia zrobione na dworcu w Brześciu. Mówię o tym dlaczego uciekają. To budzi ogromną empatię i chęć poznania tych ludzi.
Czy podróżując po Polsce uchodźcy spotykają się z przejawami niechęci czy wręcz otwartej wrogości?

– Nigdy – odpowiada stanowczo Marina. – To tak jakby były dwie Polski. Jedna ta, która jest pokazywana w mediach za pomocą statystyk i słupków wskazujących na to, że nie chcemy uchodźców i ta druga Polska, która nie widzi uchodźców, ale kobiety i dzieci – uśmiechnięte i radosne. Poznanie tych ludzi burzy stereotypy, powoduje uśmiech i buduje przyjaźń. Pokonuje te betonowe bariery, mity o terrorystach i obcych stanowiących zagrożenie. Te dzieci są u nas otaczane ludźmi o światłych umysłach i otwartych sercach. Taką Polskę właśnie chcemy im pokazać.
Po zakończonym spływie dzieci pomagały w zapakowaniu kajaków na przyczepę samochodu, a następnie wszyscy uczestnicy pojechali do Zalesia Górnego, gdzie na Górkach Szymona czekało na nich ognisko i posiłek.

Adam Braciszewski