Dlaczego moje dziecko łatwo popada w konflikty? Przyczyną może być zaburzenie osob

To zupełnie naturalne, że dzieci bywają uparte, reagują emocjonalnie lub wykazują nadmierną wrażliwość na różne bodźce – ich układ nerwowy dopiero się rozwija, a emocje są dla nich często trudne do zrozumienia i opanowania. Jeśli jednak konflikty stają się codziennością, a emocje wymykają się spod kontroli, warto się na chwilę zatrzymać i przyjrzeć, co naprawdę dzieje się w świecie dziecka. Częste kłótnie z rówieśnikami, wybuchy złości czy nagłe zmiany nastroju mogą mieć głębsze podłoże. Jedną z możliwych przyczyn są zaburzenia osobowości typu borderline, które coraz częściej diagnozuje się także u młodzieży.

Zaburzenie osobowości typu borderline. Kiedy impulsywność staje się sygnałem ostrzegawczym?

Zaburzenie osobowości typu borderline charakteryzuje się niestabilnością emocjonalną, skłonnością do skrajnych reakcji oraz trudnościami w utrzymywaniu relacji. U młodzieży może objawiać się to intensywnymi kłótniami, dramatycznymi reakcjami na drobne nieporozumienia czy skrajnymi wahaniami nastroju – od euforii po rozpacz.

Dziecko z borderline często reaguje bardzo silnie na poczucie odrzucenia – nawet jeśli jest ono wyimaginowane. Może mieć poczucie, że „nikt go nie rozumie” lub że „wszyscy są przeciwko niemu”. W relacjach bywa impulsywne: jednego dnia idealizuje przyjaciela, by następnego go unikać. Towarzyszy temu lęk przed samotnością, uczucie pustki i trudność w regulowaniu emocji.

Rodzice często zauważają, że ich dziecko żyje na emocjonalnym rollercoasterze – wszystko przeżywa głęboko i gwałtownie. Granica między naturalną burzą hormonalną a zaburzeniem osobowości jest cienka, dlatego diagnoza wymaga doświadczenia i uważnej obserwacji.

Nie każdy konflikt to borderline – kiedy szukać pomocy w leczeniu borderline?

Nie każde dziecko, które się buntuje lub reaguje impulsywnie w różnych sytuacjach cierpi na borderline. Pamiętajmy, że zachowania konfliktowe mogą mieć różne źródła – stres szkolny, problemy w grupie rówieśniczej, napiętą sytuację domową czy zwykły okres dojrzewania. Jednak jeśli emocje są stale nieproporcjonalne do sytuacji, dziecko reaguje impulsywnie, a po kłótniach przeżywa silne poczucie winy i pustki, najlepiej skonsultować się z psychologiem lub psychoterapeutą. W takiej sytuacji warto zaufać specjalistom z Gedeon Medica, którzy od wielu lat pomagają dzieciom i młodzieży z zaburzeniami osobowości odzyskać równowagę emocjonalną i poczucie bezpieczeństwa.

Jak wygląda leczenie borderline w Warszawie (Gedeon Medica)?

Proces leczenia w Gedeon Medica rozpoczyna się od dokładnej diagnozy, obejmującej rozmowy z psychologiem, psychiatrią i analizę wyników testów osobowości. To etap, który pozwala zrozumieć naturę problemu i dobrać indywidualny plan leczenia. Następnie pacjent kwalifikowany jest do pobytu terapeutycznego (zazwyczaj trwającego od trzech do pięciu tygodni) w specjalnym ośrodku dedykowanym dla dzieci i młodzieży od 11 roku życia.

W trakcie terapii prowadzone są różnorodne formy pracy: spotkania indywidualne, grupowe oraz zajęcia wspierające emocjonalny rozwój, takie jak artterapia, muzykoterapia, choreoterapia, psychorysunek czy trening społecznego poznania. W razie potrzeby stosowana jest również farmakoterapia pod ścisłą opieką lekarza psychiatry. Każdy etap leczenia jest monitorowany, a po zakończeniu pobytu pacjent otrzymuje plan dalszej pracy terapeutycznej, który pomaga utrwalić efekty terapii i stopniowo wracać do codziennego życia.

Co jest ważne w leczeniu osobowości borderline?

W leczeniu zaburzenia borderline kluczowe są spokój, zrozumienie i poczucie bezpieczeństwa. Tylko w stabilnym i życzliwym otoczeniu dziecko może otworzyć się na zmianę i nauczyć się regulować emocje. W Gedeon Medica, dzięki doświadczeniu terapeutów i kameralnym warunkom, terapia staje się nie tylko leczeniem, ale także początkiem nowego, bardziej świadomego życia. Pacjenci uczą się rozpoznawać swoje emocje, komunikować potrzeby i budować relacje oparte na zaufaniu, a nie lęku.

Niezwykle ważną rolę w procesie terapii odgrywa rodzina. Bliscy powinni unikać oceniania, krytykowania i przypisywania winy, a zamiast tego wspierać dziecko w jego wysiłku i starać się zrozumieć źródła jego zachowań. Wspólne przejście przez proces terapii, oparte na empatii i współpracy z terapeutami, pomaga odbudować więzi rodzinne i stworzyć środowisko sprzyjające trwałemu powrotowi do zdrowia psychicznego.